Mózg nie tłumaczy świata, tylko stwarza własny świat.
Piękno jest tylko w oku patrzącego.

Piękno jest w naszej biologii

Każda kultura jest kulturą piękna. W poszukiwaniu piękna wszyscy udajemy się w kosztowną, gorączkową, często niebezpieczną pogoń, znosząc później tragikomiczne jej skutki. Ta pogoń odzwierciedla jeden z naszych podstawowych instynktów: uwielbienie dla piękna, które jest głęboko zakorzenione w naszej biologii. Widok czegoś pięknego ma moc kojącą i odurzającą, przestajemy zastanawiać się nad nim, ani nad czymkolwiek, po prostu jesteśmy pod jego urokiem.

Z kontaktu z pięknem czerpiemy przyjemność i radość. Piękno to jedno z nielicznych w życiu doświadczeń, którego nie musimy oceniać rozumem i klasyfikować.

Piękno to odnowicielska siła

Wszędzie piękno jest potężną i odnowicielską siłą. Ta siła budzi emocje, skupia uwagę i kieruje naszymi działaniami. Uczucie ludzkie płynie z nieodpartą siłą i niesie piękno ze sobą. Tak rozumiane piękno, to ukryty świat skarbów, wiedzy, dumy i mocy. Odnajdując go w pozornie nie pięknych rzeczach, poprzez głębokie ludzkie współodczuwanie powiększamy przestrzeń w naszym życiu. Wtedy sami tworzymy piękno, pomnażając istniejące bogactwo w świecie. Otwieramy się twórczo na otaczającą nas rzeczywistość.

Widząc piękno szerzej, poza przestrzenią tworzoną przez kulturę, przestajemy biernie czekać aż przyjdzie ono do nas, tylko generujemy je sami, wpisując się automatycznie w pęd życia, gdyż jest on tożsamy z nieustanną potrzebą tworzenia.

Autor: Katarzyna Kemus