Picasso (1881-1973) przybył do Paryża w 1900 roku. Wkrótce rozpoczął się tzw. Okres niebieski w jego malarstwie. Mieszkał w "Bateau-Lavoir" słynnej starej pralni, dawnej hali fabryki fortepianów. Tutaj wielki Hiszpan (157 cm) w 1907 roku namalował słynne "Panny z Avignon" (obecnie znajdują się w Nowym Jorku), stanowiące zapowiedź kubizmu.

Tu też narodził się kubizm. W rodzącym się kształcie Picasso obmyślił jedną ze swych najważniejszych idei, stanowiącą największy wkład tego artysty w sztukę XX wieku. O tym, że rzeczy na świecie mogą być bez końca łączone i wymyślane na nowo. O możliwości rozbierania ich na części i ponownego składania na tysiące nieoczekiwanych sposobów. O tym jak dziwny może być świat stworzony i na nowo wymyślony w malarstwie.
Jego zachwyt budziły freski pozostawione przez paleolitycznych artystów w jaskiniach Lascaux w południowo-zachodniej Francji. W swojej pracy wykorzystywał też fotografię.

"Kiedy pracuję ciało zostawiam za drzwiami, tak jak muzułmanie zdejmują buty przed wejściem do meczetu. W tym stanie ciało istnieje w sposób czysto wegetatywny. Dlatego my malarze żyjemy na ogół bardzo długo." - mawiał, a także
"Ja nie szukam, ja znajduję".
Zabiegając o sławę ustanowił pewien standard sławy wśród artystów.

Autor: Katarzyna Kemus