HISTORIA
---
Początki cywilizacji chińskiej sięgają epoki neolitu (IV tysiącleciu p.n.e.). Według literatury konfucjańskiej założycielem państwa był pierwszy z mitycznych Pięciu Władców, Żółty Cesarz (Huang Di). Ostatniemu z nich, Yu Wielkiemu przypisuje się ustanowienie legendarnej dynastii Xia (2205–1766 p.n.e.). Kolejną, już potwierdzoną historycznie dynastią była Shang (1766–1122 p.n.e.). Jej panowanie zbiegło się z początkiem epoki brązu w Chinach. W czasach następnej dynastii Zhou (1122–256 p.n.e.) wykształcił się w Chinach system lenny, który doprowadził z czasem do dzielnicowego rozbicia państwa. Władcy z dynastii Zhou zachowali wobec królów i książąt licznych państw i państewek jedynie autorytet religijny. W schyłkowym okresie Zhou, Epoce Walczących Królestw (480–221 p.n.e.), upowszechniła się w Chinach umiejętność produkcji żelaza, co przyczyniło się do wzrostu kultury materialnej. W tym czasie powstały także konfucjanizm i taoizm. Około 221 p.n.e. władca księstwa Qin, Zheng, zjednoczył wszystkie państewka chińskie. Po jego śmierci rządy w Chinach objęła dynastii Han (206 p.n.e.–220 n.e). Cesarstwo Han objęło swoim zasięgiem obszar dzisiejszych Chin. Za jej panowania powstał specyficzny dla Chin model feudalizmu biurokratycznego, który przetrwał do początku XX w. Ukształtowała się wówczas, dzięki wspólnemu pismu i literaturze, chińskiej kultura narodowa. Do czasów współczesnych Chińczycy nazywają siebie ludźmi Han (Han ren).