Historia wyrobu porcelany w Chinach liczy 2000 lat. Chińczycy, przez wieki doskonaląc warsztat pracy, osiągnęli mistrzostwo techniczne. Do dzisiaj ich wyroby ceramiczne stanowią niedościgły wzór.

Wenecki podróżnik Marco Polo pierwszy raz użył słowa porcelana w opisie swej podróży na dwór Kubilaja. Prawdopodobnie szkliwo wyrobów, które tam oglądał skojarzyło mu się z muszlami Genus porcellana. Mają one ubarwioną, silnie połyskującą powierzchnię.

Termin porcelana przyjął się w Europie dopiero w XVI wieku. Ale już od wieku XV były prowadzone w Europie badania, mające na celu odkrycie tajemnicy wytwarzania chińskiej porcelany.

Chińczycy sprzed dynastii Sung definiowali porcelanę jako pai-tzu, co oznaczało, że delikatna, cienka jak szkło glinka, użyta do wyrobu naczyń do picia rezonowała, czyli wydawała dźwięk przy lekkim uderzeniu. Pai-tzu określało ją także jako białą lub kremowobiałą. Porcelanowe naczynia pomimo, że wykonane z gliny, oglądane pod światło są przeświecające, umożliwiając oglądanie mieszczącego się w nich płynu. Wszystko zależy jednak od grubości ścianki. Nawet najdelikatniejsza porcelana, przy pewnej grubości naczynia, jest nieprzeźroczysta.

Głównym składnikiem chińskiej porcelany jest kaolin, biała porcelanowa glinka, wykorzystywana z powodu swej plastyczności do wyrobu naczyń. Ma ona właściwość przyjmowania i zachowywania każdego nadanego jej kształtu. Jej głównym składnikiem jest minerał kaolinit. Drugi ważny składnik chińskiej porcelany to glinokrzemian potasu, który przy wysokiej temperaturze ok. 1450 stopni C stapia się w rodzaj naturalnego szkła.

Autor: Katarzyna Kemus