Na początku czasu materia Wszechświata, która nieustannie się rozrasta była zbita w jednej cząsteczce wielkości zielonego groszku. Tak dziś mówią naukowcy i potwierdzają to modele komputerowe. Jeżeli skompresujemy cały Kosmos z powrotem w "ziarnku grochu", to łatwo zrozumieć, że ty i ja, i wszyscy ludzie, stanowimy jedność w tej samej cząsteczce, z której powstał cały dzisiejszy Wszechświat. Energetycznie wciąż jesteśmy jednym.

Atom znajduje się w określonym miejscu tylko w momencie, w którym go badasz. Innymi słowy, atom istnieje we wszystkich pozycjach jednocześnie, dopóki świadomy obserwator nie zdecyduje się na niego spojrzeć. A więc sam akt pomiaru, czy obserwacji, tworzy cały Wszechświat. Jedynie świadome istoty mogą być obserwatorami tak gruntownie determinującymi samo istnienie rzeczywistości. Bez nas istniałyby tylko rozprzestrzeniające się superpozycje możliwości. Bez definitywnie konkretnych wydarzeń.

Odkrycie, że separacja pomiędzy elektronami nie istnieje, predestynuje także brak separacji pomiędzy ludźmi. Wszystko jest wewnętrznie połączone.

Na odpowiednio głębokim poziomie, kiedy nurkujemy aż do serca natury materii, okazuje się, że wszystko, co do tej pory wiemy o codziennym świecie, przestaje istnieć. Nie ma już żadnych obiektów, istnieją jedynie relacje. Nie ma już lokalizacji, nie ma czasu. Im bliżej zaczynasz przyglądać się czemuś, co normalnie uważamy za solidną materię, tym bardziej dostrzegasz jak mniej i mniej jest ona solidna. Jedyna rzeczywistość, jaką znamy, to ta, którą wytwarza nasz mózg. Otrzymuje on miliony sygnałów każdej minuty. Organizujemy je w układy hologramów, które projektujemy na zewnątrz, nazywając rzeczywistością.

Autor: Krzysztof Drupka