Z kleksów energii i światła, fotonów i elektronów pędzących w Kosmosie, tworzymy wyimaginowany trójwymiarowy solidny świat, którego wcale nie ma, zgodnie z teorią względności i mechaniką kwantową.

Kiedy światło wpada do naszego oka i pada na siatkówkę, wyzwala impulsy elektrochemiczne, które podróżują neurofibrylami do tylnej części mózgu. Mózg bardzo sprytnie składa je razem w dziesiętnych ułamkach sekundy. Po czym mówi: „Tak to właśnie wygląda na zewnątrz”. To, że tworzysz swój kanał rzeczywistości, nie oznacza, że tworzysz rzeczywistość. Twój kanał rzeczywistości, który powstał w wyniku obserwacji, jest tylko gęstą wibracją we Wszechświecie.

Cała materia, którą postrzegamy, to tak naprawdę energia skondensowana do wolnych, gęstych wibracji. To tak, jakby wszystko stanowiło jedną świadomość, doświadczającą samej siebie w subiektywny sposób.

Autor: Krzysztof Drupka