WARUNKI NATURALNE.
Linia brzegowa dł. ponad 1200 km; 1/3 pow. zajmują góry; w pn. części wsch. krańce Atlasu Tellskiego i Atlasu Saharyjskiego (najwyższy szczyt Dżabal asz-Szanabi, 1544 m), rozdzielone doliną Wadi Madżarda; ku wsch. i pd.-wsch. teren stopniowo się obniża, przechodząc w niziny nadbrzeżne; w środk. części Tunezji rozległe obniżenie wypełnione szottami (największy Wielki Szott); na pd.-wsch. wznosi się wyż. Az-Zahr (wys. do ok. 700 m) oddzielająca Wielki Erg Wsch. od przybrzeżnej niz. Al-Dżifara; pd. część Tunezji leży w obrębie Sahary; rzeki i jeziora okresowe, największą rzeką stałą jest Wadi Madżarda. Na pn. klimat podzwrotnikowy typu śródziemnomorskiego, na pd. - zwrotnikowy suchy; średnia roczna suma opadów wynosi ok. 100 mm na pd. i w środk. części kraju, 400-600 mm na pn. wybrzeżu i 1500 w górach Atlasu; średnie temp. miesięczne w styczniu 9-11°C, w lipcu od 25-27°C na wybrzeżach do 33°C na pd.-zach.; w górach w zimie spadki temp. poniżej 0°C. Na pn. roślinność śródziemnomor.; na nizinie miejsce pierwotnych, wiecznie zielonych lasów twardolistnych z dziką oliwką, pistacją i chlebem świętojańskim zajęły wtórne zarośla typu makii lub kultury subtropikalne; w górach Madżarda zachowały się lasy złożone z dębu korkowego, a w górach Dżibal at-Tabursuk lasy z dębem ostrolistnym i sosną alepską (lesistość kraju wynosi 4%); w środk. i pd. części panują półpustynie trawiaste z ostnicą esparto (Stipa tenacissima) lub piołunowe; w zasolonych obniżeniach występują skupiska halofitów. Parki nar. Aszkal i Dżabal Bu Hedma, rezerwaty leśne i in. tereny chronione.