Egipt liczy 70 milionów mieszkańców. Jest to jedna z najstarszych cywilizacji na świecie. Trwałość Egiptu jest określona niezmiennością Nilu. Persowie, Grecy, Arabowie, Turcy, Brytyjczycy przeszli w barwnym pochodzie przez ten kraj. Stolicą Egiptu jest Kair.

Kair

Stolica Egiptu, Kair to rozległa metropolia, w której obok nowoczesnych dzielnic z wielopiętrowymi budynkami są również dzielnice pełne glinianych domów oraz wąskich uliczek. Piękną, charakterystyczną dla Kairu panoramę tworzą liczne meczety. Wśród wielu cennych zabytków islamu wyłania się XII wieczna Cytadela (forteca) wzniesiona przez króla Saladyna w XI wieku. Na samym szczycie Cytadeli znajduje się najsłynniejsza budowla Kairu, meczet Muhammada Alego. W samym Kairze znajduje się Muzeum Egipskie. Jest to unikatowa skarbnica jednej z najstarszych i najpotężniejszych cywilizacji na Ziemi. Zawiera ponad 120 tysięcy eksponatów. Oprócz muzeum w Starym Kairze można odwiedzić kościół koptyjski świętego Sergiusza i synagogę Bon Ezry. Najlepszym miejscem na zakupy jest bazar Chan Al Chalili. Na zachodnim krańcu Kairu, w dzielnicy Giza, na pustynnym płaskowyżu powstały najsłynniejsze w dziejach ludzkości budowle - piramidy królów: Cheopsa, Chefrena i Mykerinosa. Obok piramid zobaczyć można słynnego Sfinksa. Na wschodzie Kairu znajdują się ruiny starożytnego miasta Memfis.

Aleksandria

Aleksandria jest największym portem Egiptu i całej wschodniej części basenu Morza Śródziemnego. Miasto założył Aleksander Wielki w 332 r. p.n.e., a więc jest starsza od Kairu. Okazałość i przepych Aleksandrii były bezsporne. W 642 r., w mieście znajdowało się 4000 pałaców, 4000 łaźni publicznych, 400 teatrów i stadionów oraz 1200 ogrodów. Przedsięwzięcia Aleksandra Wielkiego znalazły kontynuatorów pośród jego greckich sukcesorów, Ptolemeuszów, którzy wznieśli słynną latarnię morska na Faros. Założyli wielką Bibliotekę 700 000 zwojów antycznych rękopisów i Muzejon - prawzór wszystkich muzeów i rodzaj instytutu naukowego, w którym dokonano wielkich odkryć w dziedzinie matematyki, inżynierii i medycyny.

Aleksandria była pierwszą prawdziwie światową metropolią antyku, z ogromną biblioteką, instytucjami naukowymi i wielojęzyczną i wielowyznaniową mozaiką mieszkańców. Metropolia starożytnego Egiptu była pełna budowli świeckich i sakralnych, placów i tawern. Ludność miasta była zróżnicowana zarówno według narodowości jak i pozycji społecznej. Aleksandryjską bibliotekę zwaną Wielką, założył Demetriusz z Faleronu, uznany mówca, filozof, uczony, a także doradca w sprawach kultury i sztuki. Jak podają kronikarze, Aleksander Wielki, niezwykły jak na tamte czasy porządek urbanistyczny tego miasta, przeniósł ze starożytnego Wschodu, łącząc zastane osady w jedno miasto. Aleksandria była podzielona na pięć dzielnic oznaczonych literami alfabetu greckiego: Alfa, Beta, Gamma, Delta, Epsilon. Została usypana grobla łącząca Faros z lądem, uporządkowano kanały i wytyczono ulice. Prowadzono budowle dwóch portów: Wschodniego, zwanego tez Wielkim (Mega) i Zachodniego, zwanego Portem Szczęśliwego Powrotu. Najstarszą i największą wioską jak podają kronikarze była Rokotis.

Za panowania Ptolemeusza II Aleksandria zaczęła słynąć jako ośrodek wszelkich sztuk i nauk uprawianych i rozwijanych, a także z bogactwa i piękności. Grecki pisarz Diodor, zwany Sycylijczykiem kończy opis starożytnej Aleksandrii słowami "Miasto osiągnęło takie rozmiary, że wedle sądu wielu ludzi jest obecnie najpierwszym na świecie". Przypuszcza się, że ilość mieszkańców Aleksandrii mogła sięgać w końcu I wieku p.n.e. prawie pół miliona.

Faros - latarnia

Charakter tego handlowego miasta symbolizowała latarnia morska na Faros (faros to po grecku latarnia). Nazwa wywodzi się od zbudowanej na wyspie Faros wielkiej latarni morskiej, górująca nad Aleksandrią. Wzniesiona została w latach 300-279 p.n.e. Była zbudowana z białego marmuru, z narożnikami udekorowanymi figurami delfinów. Tworzyła jakby trzy kondygnacje o łącznej wysokości 135 metrów. Na dole graniastosłup kwadratowy, nad nim mniejszy, sześciokątny. Ostatnia trzecia kondygnacja miała otwartą kolumnową galerię, okrągłą, o ośmiu kolumnach. Całość wieńczyła kopuła z siedmiometrowym, wykonanym z brązu posągiem Posejdona. Źródłem światła najprawdopodobniej było ognisko, z systemem metalowych luster odbijajacych światło na odległość 30 km. Drewno na opał, wwożono specjalnymi windami. Budowniczym i architektem był Sostratos z Knidos, o czym informowała inskrypcja w kamieniu "Sostratos Knidyjczyk, syn Deixifanesa, poświęca swoją wykonaną pracę, bogom - opiekunom ku zbawieniu żeglujących". Całość otoczona była murem, który oprócz latarni mieścił także pewne budowle sakralne. Jeszcze w starożytności latarnia morska z Faros zaliczana była do kanonu siedmiu cudów świata. Latarnia ta była w nieco mniejszej skali, naśladowana i powielana w postaci wielu innych w całym ówczesnym świecie śródziemnomorskim.

Autor: Katarzyna Kemus