Ego

Podczas medytacji umysł powinien być zawieszony w przestrzeni. Powinien być czujny, a jednak rozluźniony. Gdy pozostawimy umysł w nie zmąconym stanie, on sam odnajdzie swoją naturę, którą jest szczęście i przejrzystość. Na pojawiające się myśli należy patrzeć jak stary, mądry człowiek na bawiące się dzieci. Pozwólmy im pojawiać się i rozpływać, bez żadnego napięcia. Podczas medytacji należy zwalniać bieg myśli, czyniąc lukę pomiędzy myślami bardziej widoczną. Słabnięcie chwytania jest znakiem, że stajemy się wolni i zanika nasze ego. Powoli zanikają bariery pomiędzy "mną" a "tobą", "tymi" a "tamtymi".

Tu i teraz

Celem medytacji jest jej zintegrowanie z naszym życiem codziennym. Dlatego warto ją praktykować z krótkimi, częstymi przerwami. Tak medytując nawet gdy porzucimy medytację ona nas nie porzuci. Z medytacji nie należy wychodzić zbyt szybko. Spokój praktyki powinien przenikać nasze życie. Znacznie ważniejszy od samej medytacji jest stan umysłu po jej zakończeniu. Chodzi o to by być w pełni obecnym we wszystkim co robimy. Powinniśmy jeść gdy jemy, spać gdy śpimy.

Kreatywność

Medytacja jest sztuką, dlatego należy nasycać ją zachwytem i radością. By to uczynić możemy odszukać muzykę wprowadzającą w nas szczególny nastrój, otwierający serce i umysł. Możemy powiesić w pokoju obraz budzący w nas poczucie świętości.

Natura jest niezawodnym źródłem inspiracji i natchnienia. Wystarczy spojrzeć w niebo i pozwolić umysłowi ulecieć w jego przestrzeń. Niebo na zewnątrz powinno obudzić niebo w nas. Można usiąść przy wodospadzie i pozwolić jego ożywczemu śmiechowi oczyścić naszego ducha. Wszystko może być zaproszeniem do medytacji, do przemiany i do oświecenia.

Tekst opracowany na podstawie książki: Lamy Sogjal Rinpocze

Autor: Krzysztof Drupka