Możemy wyodrębnić dwa systemy numerologiczne:
- Chaldejski, mający swoje korzenie w indyjskiej Wedze i systemach kabalistycznych,
- Pitagorejski, który powstał około roku 508 p.n.e. Pitagorejczycy uważali, że element boski we Wszechświecie wyrażony jest w matematyce, człowiek zaś może uchwycić naturę rzeczy tylko przez liczbę. System Pitagorejski zdominował numerologię zachodnią.
System Pitagorejski używamy w naszych przykładach.
Numerologia wykorzystuje cyfry od 0 do 9 oraz liczby 11 i 22, będące wyższymi oktawami 2 i 4 ki. 11, 22 to Liczby Mistrzowskie. Posiadają one większy potencjał, są bardziej obciążone i wymagają większej dojrzałości, czasu oraz wysiłku żeby zintegrować je z osobowością.
Od zarania dziejów ludzie chcieli lepiej poznać siebie samych. Astrolodzy znajdowali odpowiedzi w planetach i gwiazdach, a numerolodzy w liczbach. Zdobyta w ten sposób wiedza stanowi starożytny dorobek współczesnej psychologii.
Wszechświat, w tym ludzie i nasze otoczenie zbudowany jest z atomów z wirującymi elektronami. W numerologii cyfry i litery odzwierciedlają kształt tych wibracji, opisując go w formie ludzkich zachowań. W praktyce numerologicznej badając nazwisko i datę urodzenia osoby, analizujemy różne aspekty jej życia.
Jest to technika dzięki której każdą liczbę możemy przedstawić przy pomocy jednej cyfry. Metoda polega na sumowaniu cyfr, z których składa się liczba, do momentu otrzymania pojedynczej cyfry.
17121974=1+7+1+2+1+9+7+4=32=3+2=5
Niektórzy numerolodzy zapisują tą liczbę jako: 32/5, gdyż 32 wywiera pewien wpływ na 5.
Jeżeli cyfra 17121974 jest datą urodzenia 17-12-1974 to obliczając Liczbę Drogi Życia rachunek powinniśmy wykonać następująco:
(1+7)=8
(1+2)=3
(1+9+7+4)=21=2+1=3
W rezultacie otrzymujemy:
8+3+3=14=1+4=5 czyli 14/5
W naszym życiu liczby przejawiają się w formie
- zrównoważonej (tradycyjna interpretacja liczb w numerologii) oraz w stanach
- przed i po osiągnięciu równowagi.
Stany niezrównoważone występują gdy nie potrafimy zharmonizować w sobie wibracji, symbolizowanych przez określone liczby.
PITAGORAS
----
(ok. 572–ok. 497 p.n.e.), grecki matematyk i filozof z Samos; półlegendarny założyciel słynnej szkoły pitagorejczyków w Krotonie; ze względu na brak pism trudno odtworzyć poglądy Pitagorasa, któremu jego uczniowie chętnie przypisywali swoje koncepcje; Pitagoras jako inicjator religijno-etycznych zainteresowań pitagorejczyków jest uważany również za twórcę początków teorii liczb, autora twierdzenia Pitagorasa, koncepcji harmonii kosmosu.
HARMONIA [gr.], filoz. skutek doskonałego uporządkowania elementów jakiejś całości; cecha piękna; w teleologicznych koncepcjach podporządkowanie elementów jakiemuś celowi; w koncepcjach pitagorejskich i platońskich - istota piękna, określana jako wymierny liczbowo, proporcjonalny układ elementów pewnej całości; wg G.W. Leibniza - „harmonia z góry ustanowiona” - ustanowiony przez Boga porządek, dzięki któremu monady działają w sposób uporządkowany, harmonia umożliwia odpowiedniość między treściami umysłu ludzkiego a realnością; w estetyce - oceniane pozytywnie współwystępowanie różnych elementów (np. barw, brył, dźwięków).
----