2500 lat temu w północno - zachodnich Indiach, obok aktualnego Nepalu, urodził się Budda. Znaczną część swojego życia wędrował, wraz z uczniami, po północnych Indiach, nauczając zasad swojej religi. Po latach, nauki Buddy zostały spisane w księdze zwanej Kandziur, składającej się ze stu ośmiu tomów. Późniejsze komentarze, zwane Tendziur, obejmują dalsze dwieście pięćdziesiąt cztery księgi. Początkowo buddyzm był filozofią. Religią stał się dużo później.

BUDDA ŚAKJAMUNI


Korzenie buddyzmu sięgają życia mężczyzny Siddartha Gautama, zwanego również Śakjamuni (mędrzec z rodu Śakjów). Był on synem króla Sudhodana i królowej Mayadevi. Żył w mieście Lumbini, położonym na terenie dzisiejszego Nepalu, w wybudowanym mu przez ojca pięknym pałacu. Żyjąc w zamknięciu nie znał życia ludzi. Pewnego dnia udało mu się wyjść na zewnątrz pałacu. W jednym dniu poznał starość, choroby i śmierć ludzi. Obraz realnego życia ludzi wywarł na nim tak silne wrażenie, że wbrew woli ojca opuścił pałac i zamieszkał w lesie, w towarzystwie 5 jogów praktykujących ascezę. Miał 29 lat.


OŚWIECENIE




Żyjąc w lesie, nieraz w skrajnym wyczerpaniu, przez okres pięciu lat zrozumiał, że nie zdołał poznać lekarstwa na cierpienie ludzi. Postanowił więc wyjechać do miasta Bodhgaya w Indiach i tak długo medytować pod drzewem figowym, tym razem w sposób bardziej uważny i świadomy przeżywania każdej chwili, aż odkryje lekarstwo na ludzkie troski. Oświecenie przyszło w 49 dniu medytacji. Od tego czasu mianem Buddy określa się wszystkich przebudzonych w wyniku praktyk medytacyjnych.