Starożytna mądrość oraz nieujarzmiona natura, ukazana jest w micie o wolnym człowieku - Zorbie.
Ta mądrość to uporczywe dążenie ku lepszemu, zachwyt życiem, niesłabnący nawet w obliczu klęski.
To nieustanne poszukiwanie szczęścia i wolności jest wartością dla której Zorba gotów jest walczyć do ostatka.

Zorba to archetyp człowieka silnie przywiązanego do życia i kochającego wszystko co z nim związane - piękno i brzydotę, dobro i zło, wesołość i zmartwienia - jako nierozerwalną jego całość. On wie wszystko o nienawiści, przemocy i zazdrości, ale również o przyjaźni i miłości. Zorba bezustannie wybiera to drugie. To jest jego siłą, pozwalającą mu wyjść zwycięsko z każdej sytuacji.

Kontrowersyjne, a zarazem szczere jest przywiązanie Zorby do tradycji starożytnych ludów regionu śródziemnomorskiego: wojowniczych w obronie własnej wspólnoty plemiennej i niezawisłości własnej ziemi, jak i wobec obcych napastników. Siła społeczności wiejskiej, tamtejszych rejonów tkwi w jedności i tradycji.

Legenda ukazuje Zorbę jako człowieka zapalczywego, działającego raptownie, gwałtownego, przesiąkniętego namiętnościami. Słowem, jako pełnokrwistego południowca.
Podobnie jak starożytne ludy basenu śródziemnomorskiego - jest zadowolony z siebie i wie jak postępować.

Żyjący teraźniejszością, wolny od przeszłości, twórczy wobec przyszłości, Zorba leczy rany tańcząc do utraty tchu. Taniec wydobywa namiętności, skrywane poczucie własnej wartości, dynamikę wyzwalania się z pęt. Jego taniec dla mnie, jak i dla wielu stał się symbolem radości życia, radości gwałtownej, gorącej, wybuchowej, zwróconej ku słońcu.

Analizując mit Zorby łatwiej mi przyszło zrozumienie postępowania bliskich mi ludzi z tamtejszych terenów. A poza tym w każdym z nas tkwi jakiś Zorba.

Autor: Katarzyna Kemus