Skaldowie podobnie jak rytownicy run, kowale i szkutnicy cieszyli się wysoką pozycją społeczną. Darzono ich szacunkiem. Wielu z nich należało do ścisłego otoczenia królów, książąt i przywódców. Najstarsze zachowane poezje skaldów pochodzą najpewniej z końca IX wieku.

Skaldowie w formie rytmicznej prozy przekazywali wielkie czyny i ważne wydarzenia. Czasami improwizowali. Ich poezja była tworzona na stosowne okazje, doskonale dopasowana do sytuacji, a zarazem podnosząca morale ludzi. Skaldowie sławili w swoich pieśniach wierność i odwagę wodzów, miecze i okręty królów, ich zwycięskie potyczki, dalekie wyprawy i wielkie łupy. Chodziło o zwiększenie prestiżu władców, poprzez przypominanie o ich godnych czynach.

"Zwyczajem Skaldów jest najwyżej wychwalać tego, przed kim akurat stoją".

Do XIII wieku, normy prawne wyrażano w wersji ustnej i by ułatwić ich spopularyzowanie rozpowszechniano je w formie rytmicznej prozy lub dialogu.

W utworze z Eddy, zwanym Mową Wysokiego czytamy o legendarnym bohaterze, Odynie:

"Wiem, że wisiałem na wietrznym pniu całe dziewięć nocy, zraniony włócznią i dany Odynowi, sam sobie, na tym pniu wyrosłem z korzeni, nikt nie wie jakiego drzewa (...) Potem zacząłem płodnieć i mądrzeć, rosnąć i żyć w pomyślności-jedno słowo od drugiego znajdowało dla mnie trzecie, jeden czyn od drugiego szukał dla mnie czynu trzeciego."

Autor: Katarzyna Kemus