W kolorystyka kobierców turkmeńskich z XVIII i XIX wieku przeważa intensywna ciemna czerwień winna i czerwony brąz, którego odcienie zmieniają się w zależności od oświetlenia. Istnieją kobierce zasłonowe umieszczane nad wejściem do jurty, torby kobiercowe, kobierczyki modlitewne, pasy kobiercowe do mocowania szkieletu jurty, kapy wielbłądzie.

Źródłem ornamentyki są znaki plemienne, tak zwane tamgi. Stylizowana przez pokolenia mistrzów tamga z czasem przekształciła się w medalion kobiercowy - giol. Kształt giolu określa podział kobierców na salorskie, saryckie, pendińskie, tekińskie i beszyrskie. Kilka szeregów gioli tworzy środek, czyli pole kobierca otoczone bordiurą.

Rozmiar i kształt kobierca, a także szerokość, liczba i rozmieszczenie bordiur, wokół środka, lub brzegów, zależne są od przeznaczenia kobierca. Są kobierce kwadratowe, prostokątne, a czasem miewają dość złożony kształt okrągły, pięciokątny lub nawet ośmiokątny.

Kobierce turkmeńskie z tradycyjną strukturą rytmiczną są cenione ze względu na urodę, a także ze względu na największą wśród wełnianych kobierców runowych gęstość do 900 tysięcy i więcej węzłów na metr kwadratowy.

Autor: Katarzyna Kemus