Napełnijmy czary! Kłopotem najmniejszym
jest to, że czas ucieka. Warto jutrzejszym
dniem się martwić? Nie myśl też o wczoraj.
Jeśli możesz, ciesz się słodkim dniem dzisiejszym.

Starego garncarza warsztat odwiedzałem.
Garnki stały rzędem szepcąc - sam słyszałem -
"Gdzie nasz twórca garncarz? Po co tu jesteśmy?"
Szło im o sens bytu. Tak to zrozumiałem.

Jeśli w sercu twym brak wiary i pewności,
gdy sceptycyzm cię zżera i brak ci radości,
wychyl lepiej tę czarę słodkiego wina.
Niewiele ci, bracie przyjdzie z twej trzeźwości.

Pamiętam czas dawny, gdy będąc studentem
zachwycałem się uczonych argumentem
trafnym i doktorów sławą. Wiem dziś dobrze,
iż dyskusje takie kończą się zamętem.

Serce, które z innymi w smutku się nie brata,
serce, które nie dzieli radości tego świata,
na próżno bije. Takiego nie pragniemy.
Dzień bez wina, pieśni, toż to czysta strata!

Pozwól drogi bracie uczynić wyznanie,
wszak tylko klęska wieńczy ludzkie staranie.
Czy taki myślałeś nam świat stworzyć, Panie?
Widzę tylko troski i rozczarowanie.

Odwiedziłem winiarnie gnany pokusą mą.
Obwieś pił prosto z dzbana sycąc żądze swą.
Na naganę odparł; "Bóg jest miłosierny.
Zechciej milczeć, bracie. Nie zajmuj się mną".

Obok ciebie miła, z winem, kromką chleba
siedząc w cieniu drzewa, cóż mi więcej trzeba?
Śpiewasz moje wiersze. Raduje się dusza.
Bądź pewna, ma miła, nie trzeba mi nieba!

Człek księgę trzymając i czarą nie gardzi.
Raz stronimy od grzechu, raz jesteśmy hardzi.
Gotujemy się w wielkim kotle życia
i ani miękcy jesteśmy ani twardzi.

Z hurysami w niebie pożądasz romansu.
Nie spiesz się mój bracie do tego awansu.
Pij lepiej ziemskie wino i kochaj dziewczyny!
Bębny lepiej słuchać z pewnego dystansu.