Państwowe Muzeum na Majdanku W Konzentrationslager Lublin, nazywanym potocznie Majdankiem, zginęło blisko 60.000 Żydów i 20.000 osób innych narodowości, w większości Polaków. Na zdjęciu fragment ekspozycji muzealnej z butami ofiar Majdanka.

Majdanek funkcjonował od października 1941 roku do lipca 1944 r. Obóz na Majdanku łączył w sobie kilka funkcji. Był obozem zagłady Żydów, obozem koncentracyjnym dla więźniów różnych narodowości, obozem karno - przejściowym dla ludności wiejskiej z Lubelszczyzny, obozem dla sowieckich jeńców wojennych oraz miejscem straceń osób spoza obozu, aresztowanych przez niemieckie władze policyjne.

# Pomnik Walki i Męczeństwa

Trasa zwiedzania Muzeum na Majdanku zaczyna się przy Pomniku Walki i Męczeństwa, którego kształt nawiązuje do Bramy Piekieł z "Boskiej Komedii" Dantego.

Państwowe Muzeum na Majdanku powstało w 1944 roku i zajmuje obszar o powierzchni ok. 90 ha. Pod opieką muzeum znajduje się ok. 70 obiektów, wśród których szczególne znaczenie historyczne mają komory gazowe, krematoria, łaźnie oraz baraki mieszkalne dla więźniów.

# Baraki gospodarcze

W centrum obozu znajdują się baraki gospodarcze, w których mieściły się magazyny i warsztaty obozowe. Obozem zarządzało ponad 200 esesmanów i ok. 20 nadzorczyń, a pilnowało go blisko 1000 wartowników.

Przeciętne zaludnienie obozu wahało się od 10 do 15 tysięcy ludzi. W maju 1943 roku w obozie przebywało 25.000 osób. Szacuje się, że przez obóz przeszło ok. 150.000 osób.

Z powodu fatalnych warunków bytowych Majdanek miał opinię jednego z najcięższych obozów koncentracyjnych. Więźniów dziesiątkowała mordercza praca przy budowie obozu, głód i epidemia tyfusu. Chorych i wycieńczonych załoga SS rozstrzeliwała lub mordowała przy użyciu gazów trujących.

3 listopada 1943 roku, podczas masowego mordu pod kryptonimem "Emtefest", Niemcy rozstrzelali w rowach egzekucyjnych, w pobliżu krematorium, ok. 18.000 więźniów żydowskich Majdanka i z działających w Lublinie obozów pracy przymusowej.

# Krematorium

W budynku krematorium (zdjęcie obok) urządzono:

• biuro i łazienkę jego szefa,
• pokój sekcyjny,
• dwie hale przeznaczone do składowania zwłok,
• magazyn opału oraz
• spalarnię ciał.

Piece w krematorium opalano koksem. Miały one wspólny system przewodów kominowych i były połączone podziemnymi kanałami z kominem.
W piecach zamontowano urządzenia do podgrzewania wody, którą zamierzano wykorzystywać do kąpania więźniów.
Prochy ofiar profanowano, wykorzystując je jako składnik kompostu do nawożenia ziemi w położonym nieopodal gospodarstwie rolnym SS.

Autor: Krzysztof Drupka