Schronisko Górskie PTTK w Dolinie Pięciu Stawów Polskich zostało ukończone w 1954 roku. Jest piątym schroniskiem turystycznym w Dolinie i pierwszym usytuowanym nad Przednim Stawem Polskim. Poprzednie stały nad Małym Stawem. Nowa lokalizacja zagwarantowała bezpieczeństwo lawinowe, a ekspozycja tego miejsca stała się dla projektantów schroniska dużym wyzwaniem. Musieli zaprojektować budynek o stosunkowo dużej skali, który współgrałby z otaczającą go dziką przyrodą. W projekcie aspekt ten został uwzględniony zarówno w kompozycji, jak i doborze budulca. Wybór lokalnego kamienia jako materiału na ściany zewnętrzne i rozłożysty taras, zadecydował o organicznym charakterze schroniska. Budynek niejako naturalnie "wyrasta" z podłoża, dając wrażenie jakoby jego budowa polegała na ułożeniu gotowych głazów. Dodatkowo, z powodu ostrego klimatu, zaprojektowano w murze jednego ze skrzydeł bardzo małe otwory okienne, które z daleka wyglądają jak naturalne szczeliny skalne. Wpisanie schroniska w krajobraz potęguje jego "poziomicowe" ułożenie względem wzniesień terenu. Zespół projektantów schroniska doceniony został, otrzymując w 1957 roku Państwową Nagrodę II Stopnia. Jest to najwyżej położone schronisko w polskiej części Tatr i zarazem polskiej części Karpat (1670 m n.p.m.). Schronisko w Dolinie Pięciu Stawów Polskich jest jedynym w polskich Tatrach, do którego nie można dojechać samochodem.

Wodospad Siklawa znajduje się w odległości zaledwie dziesięciu minut od schroniska. Wody z całej doliny, gromadzone w Wielkim Stawie Polskim spływają przez stawiarski próg, tworząc największy wodospad tatrzański - Siklawę (około 70 m. wysokości).

Autor: Krzysztof Drupka