Przez trzy dni po śmierci Papieża niebo było załzawione, każdego dnia, co jest raczej niespotykane o tej porze roku, padało. I to solidnie, zwłaszcza w nocy, że rano pozostawały kałuże i błoto. Poprzednie deszcze zdarzyły się trzykrotnie w czasie czterech miesięcy mojego pobytu.
Ale chmury były piękne, ciemne, majestatyczne, nisko nad palmami...

W czwartek wieczorem podczas Mszy dostojnie płonęły świece, ich blask odbijał się od nowego ołtarza. Obok leżał krzyż, przykryty płótnem, przywodzący na myśl Ciało Papieża wystawione w Bazylice. Kościół jest akurat w trakcie remontu, prace wykonywane są nawet podczas nabożeństwa. Wewnątrz my, modlący się, a przez otwarte okna zagłada zachodzące słońce i młodzi chłopcy, najczęściej na bosaka, malujący kraty okienne. I zapach farby... Miałam okazję obserwować malarza pracującego pod sufitem, stał na długiej, bambusowej drabinie opartej o ścianę, którą kolega podtrzymywał z dołu.

Zapewne w związku z pracami nie było specjalnego miejsca poświęconego Papieżowi, dopiero w trakcie Mszy wyniesiono udekorowane krzesło, używane podczas spowiedzi, a na nim wśród kwiatów obraz Ojca Świętego. Ten widok wystarczył, abym zaczęła płakać...

Piątkowy poranek był już pogodny, między drzewami przebijały pierwsze promienie słońca. Szłam wcześnie do kościoła, więc po raz pierwszy miałam okazję widzieć, jak robi się rangoli, zazwyczaj obserwuję już efekt końcowy. Przed bramą domu sypano nową mozaikę na powitanie dnia i błogosławieństwa. Pomyślałam, że też jakby na powitanie Papieża w Jego nowym Domu, do którego tego dnia miał się udać...

Kościół powitał już innym wystrojem, było posprzątane, a z boku ustawiono mały ołtarzyk ku czci Papieża. Wszyscy siedzieli dalej, chociaż zazwyczaj kobiety zajmują pierwsze ławki. Wyglądało, jakby wiedziano, że przyjdę i przednie rzędy pozostały puste, jak "dla rodziny". Msza nie miała jakiejś specjalnej oprawy, nie było bębnów, jak poprzedniego wieczoru.
Po zakończeniu Mszy św. Hindusi podchodzą i dotykają figur Świętych, modlą się. Tak samo czyniono przy obrazie Papieża. A przed nim obok świec płonęła hinduska lampka oliwna i żarzyło się kadzidełko.

I wzniesiona dobrotliwa dłoń Ojca Świętego. Pamiętam, kiedy po Audiencji w Auli Pawła VI wszyscy kłębili się. Papież przechodził niedaleko, ale nie widziałam Go wyraźnie, jedynie pomiędzy lasem rąk wyciąganych w Jego stronę. W pewnym momencie czuję dotnięcie, zaledwie przez ułamek sekundy i już idzie dalej. Zaczynam podskakiwać, i nagle stygnę w bezruchu - dłoń powróciła, ścisnęła moje palce ponownie i trwało to dosyć długo. Czy to była znów ręka Jana Pawła II. Nie wiem...

Kochany Ojcze Święty, dziękuję Ci za Całe Twe Życie i Przesłanie. I za wzruszenia, jakimi mnie obdarzasz. Także teraz, gdy przeżywam Twoje Odejście na indyjskiej ziemi, wśród obcych ludzi i kultury. Ceremonie były może mniej uroczyste niż zapewne w naszych kościołach w tym czasie, ale nie mniej wzruszające. I kochają Cię tutaj równie mocno jak my, wspominają momenty z pielgrzymem, już dziś czczą jako Świętego.

Autor: Grażyna Kowolik