Wszystko w życiu Hindusa musi mieć ustaloną godzinę. Może dlatego trudno czasem się z nimi porozumieć. Odpowiedź "jutro" jest na porządku dziennym. Ale czy wynika to z lenistwa albo awersji do pracy, czy też z siły tradycji i przyzwyczajeń w środowisku?

Słowo "auspicious time" (dobrze wróżący czas) słyszy się na każdym kroku. W wyznaczonym terminie po raz pierwszy szepcze się dziecku do ucha jego imię. A jeszcze zanim pojawi się ono na tym świecie, świętuje się jego istnienie. Później gwiazdy określają termin ceremonii założenia kolczyków, zarówno dla dziewczynek i chłopców. Oraz kiedy maluchy powinny zacząć "świadomie" pisać; podczas uroczystości rodzinnej dziecko stawia pierwsze znaczki czy litery. Podobnie wyznacza się czas wesela czy podejmowania nowego zadania.

Pudże-modlitwy i składanie ofiar są równie popularne w świątyniach, jak i zakładach pracy. Zakończenie produkcji czy jej rozpoczęcie wymaga błogosławieństwa. I tu też ważna jest pora. Ale nie decyduje o tym dyrekcja, a kapłani (często pracownicy) biegli w sztuce czytania gwiazd. Odmawia się mantry, pali święty ogień i kadzidła oraz tłucze kokos na pomyślność. Czynność tą wykonuje osoba najważniejsza spośród całego grona, czyli dyrektor czy menedżer. Podczas obrzędów należy zdjąć obuwie i zdarzało się, że skarpetki świeciły dziurkami...

Całe życie zdominowane jest przez czas właściwy i niewskazany. Na kalendarzu obok dni tygodnia naniesione są godziny - różne dla każdego dnia, kiedy nie należy podejmować się czynności po raz pierwszy (np. budowy domu, nowej pracy).

W ciągu dnia są trzy "niebezpieczne" terminy (Rahukala, Gulikakala, Yamagandakala), ale najbardziej rygorystycznie przestrzega się pierwszej grupy. Zazwyczaj są to godziny poranne, choć zdarza się i czas popołudniu. W Karnatace czas aktywności przypada na dzień; w innych stanach Indii, gdzie nie można funkcjonować z powodu upału, praca i wszystkie uroczystości odbywają się w porze nocnej.

Jak widać, ponad cztery godziny można stracić, oczekując na sprzyjające chwile.

Wiara w te zasady jest bardzo silna. Do tego stopnia nawet, iż jeśli planowany jest wyjazd czy wyjście z domu o niewłaściwym czasie, oszukuje się fatum wystawiając wcześniej, jeszcze w porze dogodnej, przed dom np. chusteczkę do nosa, jako znak, że już się "wyszło".

Niektórzy Hindusi twierdzą, że w ogóle nie wierzą czy nie żyją według tych norm, bo życie jest za krótkie. Inni natomiast stosują się bardzo ściśle. Co ciekawe, osoby które dotąd nie miały kontaktu z tymi praktykami, mieszkając na południu szybko przejmują zwyczaje specyficzne dla tych rejonów. Na północy kraju nie ma takich zawiłości kalendarza, jednak osoby przyjezdne po jakimś czasie postępują podobnie jak rdzenni mieszkańcy, co - podobno wywołuje zdziwienie czy uśmiech ich rodzin, że stali się przesądni.

Mnie również przyszło doświadczyć "niedogodności" czasu. Kilka tygodni czekałam, by wybrać się do fryzjera, wielokrotnie obiecywano mi pomoc w znalezieniu odpowiedniego zakładu, ale stale coś wypadało. Ostatecznie dotarłam nie do profesjonalnego "salonu", ale do domu pewnej pani. Jej mąż jest nauczycielem, więc zaraz padły pytania o nasz kraj, walutę. Synowie wyciągnęli atlas i zaczęła się lekcja geografii. Po raz pierwszy miałam taką asystę przy strzyżeniu, a pani chyba też pierwszy raz cięła nie-czarne włosy i cały czas prosiła o instrukcje, jak mam później wyglądać, bo "indyjskie fryzury są bardzo proste" (pewnie tak, jedynie podcięcie z dołu).

Kiedy zobaczyli mnie znajomi, kiwali głowami, nie z rozpaczy nad moim nowym wyglądem, ale że nie powinnam jeszcze pójść, właściwy czas miał być za trzy tygodnie. Pytanie, czy tylko dla moich włosów? A podczas urodzin w pracy nie mogłam podzielić tortu, kiedy sobie zaplanowałam (chciałam rano, by się nie rozpłynął). Niestety, do południa nie mogłam nikogo uświadczyć, wszyscy się porozchodzili. W końcu spotkanie odbyło się dopiero po południu. Myślałam, że powodem wcześniejszej zwłoki był nawał pracy, okazało się, że była to według astrologii niewłaściwa pora.

Czasem spotykam osoby czytające z ręki. Widzę błysk w oku, chyba coś dostrzegły i albo nie tłumaczą, co tam widzą, albo mówią mi, że wnętrze mojej dłoni jest za jasne. U nich wszystkie linie są wyraźnie zaznaczone. A w przepowiednie oparte na imieniu za bardzo nie wierzę, bo jeszcze nikt nie wymówił czy przeliterował go poprawnie. Wcale nie muszę znać przyszłości przeznaczonej dla innych...

Autor: Grażyna Kowolik