Po kilku miesiącach w Indiach wszystko wydaje się takie normalne, codzienne. Ale zaraz po przyjeździe, prawie przed samymi Świętami myślałam, jak spędzę te następne miesiące między obcymi, zdana na inne obyczaje, obrzędy.

W drugim tygodniu pobytu odkryłam Kościół, niedaleko miejsca zamieszkania. Mówiono mi, iż jeden jest w znacznej odległości, a na początku nie ruszałam się sama. Teraz już nie mam takich obaw, zresztą prawie wszyscy mnie znają...

W Wigilię rano w poszukiwaniu nowych dróg i wrażeń odbyliśmy spacer "na koniec świata". Wystarczy pójść kawałek dalej "główną ulicą", kończy się asfaltowa nawierzchnia, a zaczyna gliniany dukt i świat zmienia się całkowicie. Bezdroża, gaje palmowe, plantacje pomidorów, bawoły i kozy, poletka kukurydzy. W okolicy są też dwie szkoły, wokół nich grupki dzieci w kolorowych mundurkach, radosne, wykrzykujące przyjacielskie "Hallo", dopytujące o imię...

W drodze powrotnej kontakt z krajem, maile i telefony przed Wieczerzą. Potem już przygotowania "otoczenia". Poprosiłam o kawałek zielonego, aby powiesić ozdoby. Najpierw myślano o palmie, ogromnej, w donicy, ale to zajęłoby "trochę czasu", a ściślej kilka godzin. Wolałam raczej jakieś gałązki i od razu.

Po jakimś czasie przeżyłam szok, panowie przynieśli całą odnogę drzewa, wielkie naręcze choiny i jeszcze drobne gałązki. Sami stwierdzili, że to musi być lub przynajmniej wyglądać jak drzewko świąteczne, czyli nie może być małe. A że wokół rośnie wiele drzew, więc - jak zapewniali - nie będzie wielkiej straty... Zabawki i Anioły zawisły od razu, kolega zrozumiał skąd się wzięła waga mojego bagażu. Na balkonie już wcześniej błyszczała gwiazda, która ładnie się skomponowała, z daleka wydawało się, że jest umieszczona na czubku drzewka. A ono wyglądało czarująco, chociaż nie było igieł i zapachu; wszyscy przystawali, żeby się przyjrzeć... Z pozostałych gałązek zrobiłam stroiki, ładnie lśniły świece. Niestety, po trzech dniach wszystkie zielone dekoracje wyschły na wiór!

Wieczerza była odmienna, może bardziej nostalgiczna. Bez karpia, ale z tutejszą rybą. Hinduscy chrześcijanie jadają zarówno rybę, jak i mięso. Były problemy, bo Guest House, gdzie mieszkamy serwował wówczas tylko dania wegetariańskie. Wobec tego zamówiliśmy kolację w znajomym hotelu; było 11 dań i opłatek, czyli tradycji stało się zadość. Jedynie żal mi zupy rybnej... Ale - jedzenie pycha, zwłaszcza po całym dniu postnego. Nawet w związku z tym zaproponowano mi, abym nie przychodziła do pracy, skoro i tak nie będę jeść lunchu. Wszyscy byli zdziwieni, że proszę tylko o tosty.

Na Wieczerzę podano zupę ze słodką kukurydzą, frytki, seerfish z pomysłowymi świeczkami (niestety, nie wiem nawet czy ta ryba miała łuski), onion pakoda, czyli smaczność z cebuli, obowiązkowo dla mnie paneer butter masala - danie z sera, mix warzywny i zestaw surówek oraz ryż z orzechami nerkowca i winogronami. Ten ostatni wspaniały! Niby znamy wszystkie składniki, ale osobno, a zestaw wyśmienity. Już zapowiedziałam, że przed wyjazdem zgłoszę się do kucharza po przepis. I jeszcze ciapati - placki, wino i woda, czyli "baas" - dosyć!

Panowie w restauracji stanęli na wysokości zadania, była piękna dekoracja potraw, ja przyniosłam zielone gałązki i serwetki oraz małe figurki Dzieciątka na sianku i stajenkę w gwiazdce. A kolędy były w wersji indyjskiej. Choć tak daleko, chciałam te Święta Bożego Narodzenia przeżyć tradycyjnie. W "domu" byliśmy po godzinie 22:00, czyli czas tylko na herbatę, kawałek piernika Mikołajka spod choinki i do kościoła. Na ołtarzu był napis "Merry Christmas", kilka dni później dodano jeszcze "Happy New Year 2005". Przy tabernakulum misy ciętych kwiatów, choć tu się takich nie spotyka, Hindusi plotą wieńce ofiarne dla swoich bóstw z małych białych i żółtych kwiatków.

Na Pasterce był tłum (fakt, że budynek nie jest zbyt duży) i msza w języku tamil z elementami angielskiego. Stałam na zewnątrz, więc zaraz proponowano mi siedzenie pod zadaszeniem. Atmosfera podobnie jak u nas, niektórzy panowie po przyjęciu domowym, inni nawet palili. A na kolanach matek, na ziemi - śpiące dzieci, w czapkach, sweterkach, okryte. Biorąc pod uwagę, że była to zima i noc, temperatura wahała się w okolicach 12°C, ale wiał silny wiatr.

Z boku kościoła ustawiono dużą szopkę z wodospadem pośrodku. Na początku mszy ksiądz przeniósł figurkę Dzieciątka z kościoła do Żłóbka. Choinki przybrane były jedynie lampkami i balonami, nie znają tu ozdób typu bombki czy aniołki. Niestety, już po świecie Trzech Króli całość rozebrano.

Ale tradycyjne obchody skończyły się wraz z Wigilią, dwa kolejne dni spędziliśmy w drodze, na wycieczce, w świątyniach bóstw indyjskich i zwiedzając zabytki. Była też chwila na Mszy w Kościele św.Filomeny, przypominającym paryski Notre Dame, ale z wysokimi wieżami. Obok kościoła Stajenka. I to niesamowite dla nas zestawienie - Dzieciątko w żłóbku, a przed nim stojące w kolejce, by pokłonić się i ucałować figurę, w prażącym słońcu kobiety ubrane w zwiewne kolorowe sari.

Jak przystało w Święta posiłki miały być specjalne, niezapomniane. I rzeczywiście były. Pierwszego dnia kolacja w restauracji w stylu bungalowu, ze stolikami na powietrzu. Przy wejściu powitał nas Mikołaj, częstował cukierkami. Obiad kolejnego dnia też miał być wyjątkowy, było więc thali (zestaw ryżu z rozmaitymi sosami, w metalowych naczyniach) w restauracji, przypominającej bardziej jadłodajnię, na 300 miejsc... Ludzie stali przy stolikach czekając, aż zwolni się miejsce. My czekaliśmy ponad 20 minut. Kolega był zaskoczony, nigdy dotąd tak nie jadł. Obok była mniejsza salka z klimatyzacją, ale po co? Jesteśmy w Indiach!

Autor: Grażyna Kowolik