Plac Piłsudskiego Ostatnia defilada przed Grobem Nieznanego Żołnierza. W 2006 roku rozpoczną się prace archeologiczne poprzedzające odbudowę Pałacu Saskiego.

15 sierpnia jest świętem Wojska Polskiego. W tym dniu wojsko polskie i Polacy czczą chwałę oręża polskiego oraz pamięć poległych w walkach o niepodległość Polski. Święto jest obchodzone w rocznicę "Cudu nad Wisłą", czyli Bitwy Warszawskiej w 1920 roku, w wyniku której, w okolicach Radzymina pod Warszawą, została powstrzymana nawała wojsk sowieckich.

Już w 1923 roku, marszałek Józef Piłsudski, ogłosił rocznicę "Cudu nad Wisłą" świętem państwowym i Dniem Żołnierza Polskiego. Święto nie było nigdy anulowane żadnym aktem prawnym. Obchodzono je podczas II wojny światowej w Polskich Siłach Zbrojnych na Zachodzie i w Wojsku Polskim do 1947 roku. W następnych latach zaniechano jego obchodów i ustanowiono Dzień Wojska Polskiego w dniu 12 października, upamiętniając w ten sposób chrzest bojowy 1 DP im. Tadeusza Kościuszki pod Lenino. W latach 1990 do 1992 Święto Wojska Polskiego obchodzono w dniu 3 maja, w rocznicę uchwalenia konstytucji majowej. Ustawa z dnia 30 lipca 1992 r. przywróciła obchody Święta Wojska Polskiego w dniu 15 sierpnia.

Lord Edward D'Abernon nazwał Cud nad Wisłą 18 największą bitwą w dziejach świata. Kluczowym jej momentem była Bitwa Warszawska. Bolszewickie wojska były zagrożeniem dla naszej niepodległości i światowej cywilizacji.

Wiosną 1920 roku naczelnik państwa Józef Piłsudski, chcąc zabezpieczyć nasze ziemie wschodnie od bolszewickiego zagrożenia, postanowił pomóc w utworzeniu sprzymierzonego z nami państwa ukraińskiego. Doszło do wyprawy na Kijów, który został wyzwolony spod bolszewickiego jarzma. Brak Ukraińskiej pomocy i wycofanie części wojsk do kraju spowodowały, że gdy bolszewicy podjęli ofensywę, to nie można było zatrzymać ich naporu. Trzeba się było cofać. Zagony bolszewickie doszły do Wieprza, Bugu i Narwi. Naczelnik Józef Piłsudski postanowił zrealizować stary plan generała Ignacego Prądzyńskiego z 1831 roku. Chciał wyciągnąć bolszewików najdalej w kierunku zachodnim i znienacka uderzyć od południa na ich zaplecze, otaczając przy pomocy całości naszych sił. Linie frontu podzielono na trzy części. Na północy dowodzić miał generał Władysław Sikorski, pośrodku - generał Józef Haller, a na południu - sam Naczelnik.

Generał Józef Haller naznaczył linię obronną od Narwi po Świder. Centralnym punktem był Radzymin. Na początku lipca 1920 roku bolszewicy ruszyli do generalnej ofensywy w kierunku Warszawy. Dowódca sił sowieckich Michał Tuchaczewski w rozkazie do swoich żołnierzy stwierdził : "Ponad Martwym ciałem Białej Polski, jaśnieje droga ku ogólnoświatowej pożodze". Na skutek liczebnej przewagi przeciwnika oddziały zaczęły się cofać. Niepomyślne wieści napływające z linii frontu powodowały narastający niepokój o los stolicy i niepodległość Polski. Dopiero na ziemi Radzymińskiej zatrzymano kroczącą na Warszawę armię sowiecką. Przez 3 sierpniowe dni pod Radzyminem decydowały się losy całej Europy.

Bitwa o Radzymin ściągnęła na teren walk wiele osobistości z życia politycznego i społecznego odrodzonej Ojczyzny. Żołnierzy odwiedził Premier Wincenty Witos, Minister Spraw Wewnętrznych Leopold Skulski, późniejszy Marszałek Sejmu Maciej Rataj. Korespondentami wojennymi byli na tym terenie: Stefan Żeromski, Karol Irzykowski, Adam Grzymała-Siedlecki. Bitwa pod Radzyminem nie dopuściła do zajęcia przez bolszewików Warszawy, nie pozwoliła przełamać linii Wisły i pozwoliła Naczelnikowi Józefowi Piłsudskiemu wykonać manewr Hannibala z bitwy pod Kannami, Napoleona Bonaparte z bitwy pod Austerliz czy plan generała Ignacego Prądzyńskiego z lata 1831 roku.

W warunkach nowoczesnej wojny pozwoliła także wykonać genialny manewr generałowi Władysławowi Sikorskiemu. Bitwa przyczyniła się pośrednio do sukcesu w postaci Traktatu Ryskiego i ochrony naszego dalszego istnienia narodowego i państwowego. Zatrzymała pochód bolszewizmu na zachód. Koszty sukcesu były wysokie: 3042 żołnierzy poległych, rannych i zaginionych.

Autor: Krzysztof Drupka