Dzisiejszą trasę wokół rezerwatu Sieraków rozpocząłem z Węglowej Wólki. Najpierw należy dojść do uroczyska Na Miny, dokąd wiedzie żółty szlak o długości 7,4 km. Następnie idziemy 1,5 km Południowym Szlakiem Leśnym koloru zielonego do Posady Sieraków i do Pociechy kolejne 3,3 km. Z Pociechy przechodzimy 1,6 km niebieskim szlakiem do cmentarza w Palmirach. Z cmentarza w Palmirach, północną granicę rezerwatu Sieraków, prowadzi szlak czerwony o długości 8,5 km do Dziekanowa Leśnego. Szczególnie urokliwy jest ostatni odcinek drogi widoczny na zdjęciu powyżej.

Na zdjeciu kamień ku pamięci prof. Witolda Plapisa (5 III 1905 - 1 XII 1968) leżący w okolicach uroczyska Na Miny. Prof. Plapis, znany architekt działający po wojnie w Biurze Odbudowy Stolicy, był w latach 1951-1957 organizatorem i kierownikiem pierwszego w Polsce Zakładu Naukowego Architektury Krajobrazu w Instytucie Urbanistyki i Architektury Politechniki Warszawskiej. Był też współtwórcą Kampinoskiego Parku Narodowego oraz zasłużył się jako inicjator utworzenia tzw. zielonego pierścienia wokół Warszawy.

Przed II wojną światową lesistość stolicy wynosiła jedynie 1,4 %, a jej lasy, ze względu na swoją szczupłość, nie miały zasadniczego wpływu na kształtowanie klimatu miasta. Po II wojnie światowej, dzięki aktywności m.in. prof. Plapisa lesistość okolic Warszawy wzrosła do 23,5 %. Lasy Warszawy i okolic są cenną osłoną ekologiczną, korzystnie wpływającą na zdrowie i warunki życia warszawiaków.

Cmentarz-mauzoleum Palmiry to miejsce pamięci narodowej z grobami przeszło 2 tysięcy Polaków i Żydów, zamordowanych przez hitlerowców w czasie II wojny światowej, w okresie od 14 grudnia 1939 do 17 lipca 1941 i w 1943 roku.

Rezerwat Sieraków o powierzchni 1204,91 ha istnieje od 1937 r. Jest to obszar ścisłej ochrony od 1959 r. Rezerwat nosi imię prof. Romana Kobendzy. Jest największym rezerwatem w Puszczy Kampinoskiej, najbardziej wartościowym przyrodniczo i należącym do najwspanialszych w Polsce. Klasyczne wydmy paraboliczne m.in. Wywrotnia Góra, Kąt Góry, Biała Góra, kotlina bagienna Cichowęża i dolinka przepływowa Młyniska. Na wydmach rosną bory mieszane, grądy i fragmenty dąbrowy świetlistej, na bagnach bory wilgotne, olsy i łęgi olszowo - jesionowe, pośród bagien wyniesienia grąd. Na podkreślenie zasługuje bardzo bogate runo rezerwatu, w którym występują m.in. chronione i rzadkie rośliny: lilia złotogłów, łuskiewnik różowy, kosaciec syberyjski, kruszczyk blotny, buławnik czerwony, kokorycz pełna, piżmaczek, zerwa kłosowa, żurawina błotna, miodownik melisowaty, orlik pospolity, prosienicznik plamisty. Największą osobliwością przyrodniczą jest rozmarynek - chamedafne północna, relikt epoki lodowcowej. Tutaj też najliczniej występuje brzoza czarna, endemit polski. Niedostępność terenu i praktycznie zupełny brak dróg spowodowały, że schronienie znalazły tu niemal wszystkie gatunki fauny Parku, m.in. bobry, łosie, czarne bociany, żurawie. Znakowane szlaki, wiodące przez obszar ochrony ścisłej, są świetnymi trasami wycieczek dydaktycznych o profilu przyrodniczym.

Autor: Krzysztof Drupka